♥ น้องโหลย เป็นแมวขนสีดำสนิท มาดนางพญา ท่านั่งท่ายืนดูสง่า (ยกเว้นท่านอนซึ่งบางทีอุจาดตา เหอ..เหอ) วีรกรรมเด็ดๆของน้องโหลย เท่าที่พอจะจำได้คือ ขี้อ้อน ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน …หน้าโต๊ะคอมฯ …บนเตียงนอน …ในห้องครัว …หรือในส้วม ทุกๆที่ๆมีปาล์ม จะต้องมีน้องโหลย ….แม่มักจะพูดแซวมันอยู่ตลอดว่า “จะรักอะไรกันขนาดนั้น..อยู่ห่างๆกันมั่งก็ได้…แหม” ก็คิดดูว่าแม้แต่จะอึ มันยังจะตามเข้าไปดมดอม..  ถ้าขืนปิดประตูโดยที่ไม่มีมันอยู่ในนั้นด้วย มันจะยืนร้องเรียก เหมียวๆๆ อยู่หน้าประตู (เสียงอย่างอ้อนช่ะ) จนกว่าจะเปิดประตูให้มันเข้าไปด้วยนั่นแหละ …..เฉพาะที่โต๊ะคอมฯนี่ บางทีแทบจะเหมือนเล่นเก้าอี้ดนตรีเลยเจ้าค่ะ ..ประเภทใครลุกก่อนเสียม้า …. ถ้าช่วงไหนที่เก้าอี้ตกอยู่ในมือเรา น้องโหลยเค้าก็แก้ลำโดยการขึ้นมานอนบนตักเราเสียเลย เป็นเวลานานๆจนบางทีขาเราชาดิกไปเลย แต่ก็ไม่กล้าขยับเพราะเกรงใจแมว เห็นมันกำลังหลับด้วยท่าทางที่สบายสุดๆ

♥ นอกจากนิสัยขึ้อ้อนแล้ว น้องโหลยก็ขี้อาย (หรือจะเรียกว่าขี้ขลาดดี?) กับคนแปลกหน้า ถ้าเธอได้ยินเสียงคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้าน เธอจะหาที่ซุกซ่อนเป็นอย่างดี บางครั้งปาล์มก็ไปเจอเธออยู่ในตู้ใต้อ่างล้างหน้า ….วันดีคืนดี ปาล์มเดินเข้าห้องครัว กะจะหาทำอะไรกิน เปิดตู้จะหยิบจานข้าว ก็เจอคุณนายเธอนั่งเสนอหน้าแป้นแล้นอยู่บนกองจานนั่นแหละ ทำเอาเราแปลกใจมากในตอนแรกๆว่ามันอุตริเข้าไปอยู่ในนั้นได้ยังไง จนวันนึงเห็นวิธีการของเธอตั้งแต่ตอนเอามือแงะตู้ให้เปิดและสอดตัวเข้าไปใน ตู้จึงถึงบางอ้อ… จนตอนหลังๆนี่ จะกินข้าวแต่ละทีต้องเอาจานไปล้างก่อนอีกรอบ เพื่อความสะอาดเพราะไม่อาจรู้แน่ได้ว่าจานใบใหนจะผ่านการถูไถจากก้นของน้อง โหลยไปก่อนแล้วบ้าง

♥ น้องโหลยมีอีกฉายาหนึ่งว่า “แก้วลงลัง” (เป็นชื่อเรียกล้อเลียนภาพยนต์ที่ชื่อ แก้วลืมรัง) แต่ตัวนี้มัน แก้วลงลัง เจ้าค่ะ คือว่าไม่ว่าจะมีลัง มีตู้ มีกระเป๋า อยู่ที่ไหน …ถ้าหากเปิดอยู่แล้วน้องโหลยรู้..เธอจะ..ตามไปลง …….ไม่ต้องแปลกใจว่า ทุกๆลัง ทุกๆตู้ ทุกๆลิ้นชัก ทุกๆกระเป๋า ทั้งหมดภายในบ้าน ….น้องโหลยเธอแวะเยี่ยมเยียนมาหมดแล้วทั้งนั้น

♥ วีรกรรมอื่นๆที่ประทับใจอยู่ในความทรงจำของเรา ก็มีเช่นว่า เวลาเรานอนหงายหน้าอ่านหนังสืออยู่บนเตียง เธอก็จะเดินขึ้นมาบนตัวเรา แล้วเอาหัวมุดเข้ามาบังหนังสือที่เราอ่าน เพื่อให้หน้าของเค้าอยู่ในระดับสายตาเรา เราจะได้เห็นเค้าในสายตา ….เพราะ…มันไม่อยากอยู่นอกสายตาเราน่ะเอง  …. บางวันเราลองแกล้งนอนคว่ำตัวอ่านหนังสือ …อยากดูว่ามันจะแก้สถานการณ์ยังไง น้องโหลยเธอก็เดินนวยนาดมา แล้วพยายามหาช่องสอดตัวเข้ามาในวงแขนแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนทับบนหนังสือนั่น แหละค่ะ ไม่ต้ององต้องอ่านกันล่ะ (เป็นครั้งแรกในชีวิตของเราที่ถูกแมวเรียกร้องความสนใจ)
น่ารักดีค่ะ….. อีกอย่างที่ชอบ และยังจำได้ไม่ลืมคือ เวลาที่น้องโหลยเธอกำลังสบายๆ อยู่ในอารมณ์สุนทรีย์ เธอจะเผลอตัวชอบนั่งแลบลิ้นคาปากเอาไว้อย่างนั้น แล้วลิ้นเธอสีแดงมากซึ่งตัดกับสีขนดำสนิทนั่น มันเลยดูโดดเด่นเห็นชัด เวลาเราหันไปเห็นท่านี้ทีไร ก็ให้นึกเอ็นดู จนอดยิ้มไม่ได้ซักที

♥ อยู่ด้วยกันมาได้ประมาณเจ็ดปี อยู่มาวันนึง ปาล์มก็พบว่าเขี้ยวของน้องโหลยหักไปซี่นึง เหลืออยู่ข้างเดียว ใหม่ๆปาล์มก็ขำๆ เวลาเห็นเธออ้าปากร้องเรียกทักทายเราแล้วเห็นแค่เขี้ยวข้างเดียวเนี่ย มันดูตลกๆ แปลกๆดี แต่แล้วปาล์มก็ชักขำไม่ค่อยออก เพราะนั่นคืออาการส่อเค้า โรคความชราของน้องโหลยค่ะ  ปาล์มเห็นเธอเริ่มป่วย ไม่ค่อยกินอาหาร เศร้าซึม ไม่ร่าเริงอย่างเคย ปกติเคยนอนอยู่ด้วยกันทุกคืน น้องโหลยมักจะขึ้นมานอนบนอกเราเกือบทุกคืน รึไม่ก็นอนอยู่ข้างๆเสมอ แต่ช่วงที่น้องโหลยป่วย เธอเก็บตัวเงียบอยู่ห่างๆเรา หน้าตาเศร้ามากค่ะ เธอคงรู้ตัวเอง ว่ากำลังจะจากไปเลยไม่อยากให้ปาล์มเห็น

♥ ทุกวันเลิกงานกลับมา ปาล์มต้องมาเดินตามหาว่าเธออยู่มุมไหนของบ้าน ……เข้าไปพูดคุยด้วยอย่างที่เคยทำ จนกระทั่งมาถึงวาระสุดท้ายของเธอ วันนั้นปาล์มอยู่บ้านคนเดียว แล้วอยู่ๆเธอก็ดิ้นชักกระตุกแหง่กๆต่อหน้าต่อตา เราตกใจมากนั่งร้องไห้ เพราะไม่รู้จะช่วยเหลืออะไรได้ ดูน้องโหลยเธอทรมานมาก ระหว่างที่กระตุกไปก็ส่งเสียงร้องครวญครางไปด้วย ปาล์มสงสาร แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร จึงอุ้มเธอมาวางไว้บนตัก แล้วเอามือลูบหัวลูบตัวให้ตลอดเวลา ปากก็ท่องบทสวดมนต์แทบว่าจะทุกบทเท่าที่จะนึกออกได้ในตอนนั้น แล้วก็พูดคุยกับเค้า ว่าขอให้เค้าไปสบาย ขอให้ได้เกิดใหม่ในภพภูมิที่ดี ระหว่างที่เราสวดมนต์ให้ เธอหยุดร้องแล้วก็ค่อยๆหยุดชัก จนเข้าสู่ระดับปกติ แต่ก็หายใจรวยริน จนเมื่อเราพูดกับเธอจบนั่นแหละ เธอก็จากไปอย่างสงบค่ะ  ปาล์มค่อยๆจัดวางให้น้องโหลยอยู่ในท่าที่สบายๆ ท่าที่น้องโหลยชอบ สักพักนึง ตัวน้องโหลยเริ่มแข็งทื่อ ปาล์มกอดน้องโหลยอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนเอาตัวเธอห่อผ้า ใส่กล่อง แล้วนำไปฝังไว้ที่โคนต้นไม้ใหญ่

♥ สมัยโน้น ปาล์มยังไม่มีกล้องถ่ายภาพเป็นของตัวเอง เลยไม่ค่อยมีรูปน้องโหลยอยู่ซักเท่าไหร่ เสียดายมากค่ะ

♥ ช่วงที่น้องโหลยจากไปใหม่ๆ ปาล์มเองก็ซึมไปเหมือนกัน ปกติเวลาที่ปาล์มต้องอยู่บ้านคนเดียว ในช่วงที่แม่กับน้องชายไม่อยู่ ปาล์มเคยมีน้องโหลยอยู่เป็นเพื่อน ทุกๆที่ ที่ปาล์ม ยืน เดิน นั่ง นอน …น้องโหลยมักจะอยู่ใกล้ๆเสมอ เราเคยมีกันและกันมาตลอด แต่ต่อไปจะไม่มีแล้ว มันอ้างว้างจริงๆค่ะตอนนั้นปาล์มเคยขอแม่จะหาแมวตัวใหม่มาเลี้ยง จะได้พอหายเศร้าโศกจากความคิดถึงน้องโหลยบ้าง แต่แม่ก็ไม่ยอม อ้างว่า เดี๋ยวเลี้ยงๆไป พอมันตาย ก็จะมานั่งร้องไห้ตาบวมตาปูดอีก ไม่เอาล่ะ …… แม่ปฏิเสธลูกเดียวค่ะ ยังไงก็ไม่ยอม แล้วปาล์มก็ไม่กล้าขัดใจแม่ด้วย …..แต่แล้ว…… ปาฏิหารก็เกิดขึ้น …..

---