เนื่องจากว่าบอสของเราทราบว่าเรามีความรู้ความ สามารถในงานออกแบบ ตัวแกเองคิดอยากปรับปรุงร้านอาหาร และอะไรหลายๆอย่างในร้านให้ดีขึ้น จึงมาปรึกษากับเราเรื่องทำเมนูร้านใหม่ เมื่อคุยตกลงราคาว่าจ้างกันได้จนเป็นที่น่าพอใจ ญิ๋งปาล์มก็ลงมือทำงานทันที โดยทุกๆวันในเวลางาน ทุกครั้งที่มีโอกาส ข้าพเจ้าก็จะทำการถ่ายภาพอาหารทุกๆจานเก็บไว้ เพื่อนำมาใช้งานกับเมนู

 

ช่วง นั้นเป็นช่วงอดตาหลับขับตานอน มาทำงานด้วยสภาพตาดำคล้ำเป็นหมีแพนด้ามากๆ ก็เนื่องจากว่าต้องมานั่ง retouch ภาพอาหาร ซึ่งแต่ละภาพก็ใช้เวลาตั้งแต่ 15นาที – 30 นาที กว่าจะเสร็จได้ภาพนึง (อาหารของบอสเรามีประมาณ 70-80 อย่างอ่ะ) แล้วไหนจะต้องเร่งเมนูให้เสร็จทันใช้งาน เพราะมีกำหนด dateline ว่าอยากให้ทันใช้ในวันวาเลนไทน์ เมนูแต่ละชิ้นแต่ละหน้า เป็นงานศิลป์ทำมือทุกหน้า เมนูจำนวน 50 กว่าเล่ม แต่ละเล่มมี 6 หน้า ซึ่งก็เท่ากับว่า ข้าพเจ้าต้องนั่งตัดกระดาษและจัดวาง layout เกือบ 300 กว่าแผ่น (มือแทบจะหงิกง่อยคากรรไกรไปเลยเจ้าค่ะ) แล้วไหนจะต้องทนนั่งดมกาว ทาไปแปะไป กว่าจะได้ครบทุกเล่ม จมูกเกือบพังเจ้าค่ะ …โทษใครไม่ได้นอกจากโทษตัวเอง ว่าถ้าเสนอแบบง่ายๆ คือ ออกแบบเสร็จก็พริ้นออกมาธรรมดาๆแล้วสอดใส่เข้าเล่มเลย ง่ายกว่าเป็นไหนๆ เสนออะไรไปบอสก็คงว่าไงว่าตามกัน แต่เราก็ดันทะลึ่งไปเสนอไอเดียนี้ให้ซึ่งบอสก็บังเอิญชอบใจ ก็เลยสมน้ำหน้าตัวเองค่ะ …หาเรื่องเหน็ดเหนื่อยเกินจำเป็น สม!

บางท่านอาจสงสัย เพราะถ้าดูจากเมนูนี้จะเห็นว่าไม่ได้ใช้ภาพอาหารมาโชว์มากซักหน่อย แต่ทำไมต้องนั่งทำ retouch รูปอาหารทุกรูปขนาดนั้น …คืองี้ค่ะ ….ดิฉันเองอีกนั่นแหละ ที่ดันเสนอเจ้านายว่า ทางร้านน่าจะมีเป็นอัลบัมรูปอาหาร (Food Album) ไว้อีกต่างหาก สักชุดสองชุด เผื่อกรณีลูกค้าไม่รู้จักอาหารไทย ให้ดูรูปเห็นๆมันสะดวกทั้งเด็กเสิรฟและลูกค้า ด้วยว่าตัวเราเองก็เคยเจอปัญหานี้อยู่เหมือนกัน คือเจอลูกค้าประเภทที่ว่าไม่เคยทานอาหารไทยมาก่อนเลย แล้วขอให้เราอธิบายว่าอะไรเป็นอะไร หน้าตาอาหารจะเป็นยังไง เวลาที่ร้านโค-ตะ-ระ ยุ่งมากๆเนี่ย แล้วคุณเจอลูกค้าประเภทที่ ถามคุณเรื่องอาหารชนิดที่ว่าให้อธิบายเกือบจะหมดเล่ม ให้อธิบายทุกจานเริ่มตั้งแต่เมนูหน้าแรกยันหน้าสุดท้าย ถ้าในวันที่ร้านไม่ยุ่งมากมันก็พอทน แต่ถ้าเป็นวันที่ลูกค้าแน่นเต็มร้านแล้วเจอแบบนี้ คุณกระดิกไปจากโต๊ะนี้ไม่ได้เลย แล้วพอเหลือบแลไปมองโต๊ะข้างเคียง ก็พบกับสายตามาคุด้วยความโมโหหิวจากลูกค้าท่านอื่นๆที่รอคุณไปรับออเดอร์ แต่คุณก็ยังไปไม่ถึงโต๊ะแกเสียที ทำให้รู้สึกหนาวๆร้อนๆวูบวาบไม่อยากจะสบตาใครเล๊ย…

ก็เนี่ย แหละค่ะที่มา ซึ่งจะว่าไปแล้ว หลังจากจัดทำ Food Album ออกมา ก็ได้รับความนิยมอย่างล้นหลาม ลูกค้าเกือบทุกคนชอบใจ ว่าไม่ต้องเสียเวลามานั่งอ่านรายละเอียดคำอธิบายในเมนูเลย ดูรูปง่ายกว่า เห็นอะไรที่น่ากินแล้วคิดว่าตัวเองจะชอบก็เอานิ้วจิ้มชี้ให้ดูได้เลยว่าตูจะ กินไอ้นั่น..ไอ้นี่…. แล้วก็สะดวกกับเด็กเสิร์ฟด้วยค่ะ พอเราเจอลูกค้าประเภทยี่สิบคำถามนี่ เราพูดคำเดียวว่า “รอเดี๋ยวนะคะ” แล้ววิ่งจู๊ดไปหยิบอัลบัมมาวางตรงหน้าปั๊บ บอกให้นั่งดูไปพลางๆก่อน เดี๋ยวจะกลับมาให้ถาม …ทำให้มีเวลาไปรับออเดอร์โต๊ะอื่นๆได้หลายโต๊ะ กลับมาอีกทีเจ้าตัวก็พร้อมจะสั่งอาหารแล้วโดยที่เราไม่ต้องเปลืองน้ำลายพูด อธิบายอะไรให้เสียเวลาเลย

ปกติเวลารับงานออกแบบเมนู ทุกทีจะทำแค่ออกแบบอย่างเดียวแล้วส่งไฟล์งานให้ลูกค้าไปจัดการต่อเอาเอง จะจ้างใครที่ไหนพิมพ์ก็เรื่องของเขาเราไม่เกี่ยว …เพิ่งจะมีงานนี้งานแรกค่ะที่ลงมือทำเองทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ เลยได้เรียนรู้อะไรมาอย่างนึงว่า ….หาซื้อกระดาษแข็งที่เป็นสีเดียวกันทั้งเซ็ทหลายร้อยแผ่นนี่ หายากมาก …คือตามคอนเซ็ปแล้วเนี่ย เราวางแบบเอาไว้ว่ากระดาษแข็งที่เป็นแบคกราวน์รองพื้นเมนูเนี่ยจะต้องเป็นสี ครีมๆ หรือสีส้มครีม แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า พอเอาเข้าจริงแล้ว ปาล์มไม่สามารถหาซื้อกระดาษสีที่ต้องการใช้ได้ครบตามจำนวนเมนูออเดอร์ที่รับ มาได้เลย ไม่ว่าจะตระเวณดูร้านขายอุปกรณ์กระดาษพวกนี้แทบจะทุกร้านในเมืองและเมือง ใกล้เคียงแล้ว หรือแม้แต่ติดต่อไปยังบริษัทกระดาษโดยตรงเพื่อจะสั่งเอาสีที่ต้องการ มันยังบอกว่าไม่มี มีเท่าที่วางขายอยู่นั่นแหละ ส่วนจะผลิตใหม่อีกครั้งเมื่อไหร่ก็ยังบอกไม่ได้ แม้เราจะคิดเปลี่ยนสีที่ใช้เป็นสีอื่นก็เจอปัญหาเดียวกันอีก คือเท่าที่มีวางขายมันไม่พอกับที่เราต้องการใช้ เราจึงต้องไปคุยกับบอสใหม่เรื่องสีเมนู ขออนุโลมใช้สีอื่นทดแทน ซึ่งก็โชคดีว่าบอสเข้าใจสถานการณ์ นี่ถ้าบอสไม่ยอมและต้องการให้ได้สีเดียวเข้าชุดกันหมดทุกเล่มทั้งเซ็ท เราคงนั่งกุมขมับแน่เลย