ดีใจจนออกนอกหน้า อะไรจะขนาดนั้น…..

แบบว่าอาทิตย์แรกของการเปิดร้านช่างหนักหน่วงมาก ตื่นแต่ตีสี่และทำงานยาวไปจนถึงเกือบๆเที่ยงคืนกว่าๆ กว่าจะได้กลับบ้านพักผ่อน และเป็นอย่างนี้อยู่ทั้งอาทิตย์ พอขึ้นอาทิตย์ที่สอง ก็เพิ่งมีโอกาสได้วันหยุดแรกเจ้าค่ะ วันนี้เลยถือโอกาสแว่บมาอัพเดทไดฯซักนิดหน่อย

อ่อ…เมื่อวานนึกๆอยู่ว่าจะหาเวลาไปชั่งน้ำหนักดูว่าลดไปบ้างรึเปล่า พอวันนี้กลับมาถึงบ้าน ก็วิ่งไปค้นหาเครื่องชั่งทันที  กรี๊ดๆ…ลดไปตั้งสิบปอนด์แน่ะ (หลังจากขึ้นอึดมาเป็นหลายปี..โฮะๆ)  ณ บัดนี้ จะผอมแล้วเฟ้ยเฮ้ย

วันก่อนแวะไปช้อปหาซื้อเสื้อผ้าชุดทำงานเพิ่ม เพราะที่นี่คอนเซ็ปเค้าต้องเสื้อโปโลคอปกสีดำ กางเกงสแล็คสีดำ  แล้วแบบว่าทำงานอาทิตย์ละ 6-7 วันอยู่ในช่วงนี้ กลัวไม่มีเวลาซํกผ้า ไม่มีชุดทำงาน คุณนายปาล์มเลยซื้อทีละสิบกว่าตัว ตอนจ่ายตังค์โดนคนขายทักว่า เป็นยูนิฟอร์มนักเรียนเหรอน้อง เราก็ เอ่อ แบบว่า ชุดทำงานค่ะเพ่  จะดีใจดีมั๊ยเนี่ย พักนี้มีแต่คนคิดว่าเป็นเด็กวัยเรียน คิกๆๆ  ขนาดลูกน้องฝรั่ง เราบอกว่าอายุมากกว่ามัน มันยังไม่เชื่อ หาว่าแหล๋  ดันคิดว่าเรายี่สิบต้นๆ บอกว่าหน้าเหมือนเพิ่งจบไฮสคูลมาไม่กี่ปี  อ่ะนะ ใครมาอ่านก็คงแอบคิดในใจอ่ะดิว่า ฝรั่งมันสตอ ไม่จริงใจเล๊ย   แต่แบบว่าเดี๊ยนรับด๊ายยย…ค่ะ คำยอเนี่ย

ช่วงที่ผ่านๆมา มัวแต่ยุ่งๆ ไม่มีเวลาดูแลลูกสาวลูกชายซะเลย พอกลับบ้านมาทีนึง สงสัยมันจะคิดถึงจัด ว่าพักนี้ไม่ค่อยได้มีเวลาด้วยกันเท่าไหร่ ตานี้พวกเกาะติดไม่ห่างเลย ทั้งสองตัว ไม่ว่าจะกองกันอยู่ที่หน้าจอคอมฯ หรือนอนขนาบอยู่บนเตียงทั้งสองข้าง รู้สึกจะอ้อนเป็นพิเศษ น่าสงสารเชียว โถ..ลูกแม่   แต่เฮ่ย! มันไปติดหมัดจากไหนมาฟะ โชคดีที่เราไม่ใช่เป็นโรคแพ้หมัดอย่างบางคนที่โดนกัดแล้วเป็นตุ่มๆโตๆแดงๆ น่าเกลียด รึอีกทีก็เป็นคนโชคดีมากจัด ที่บังเอิญหมัดมันไม่ยักกะกัดเรา ถ้าเป็นคนอื่นสภาพผิวคงแย่ไปล๊ะ (อ่าว..นังนี่ หนังหนานี่หว่า) เอาน่ะ สรุปว่าโชคดีละกัน ที่ตัวเราปลอดภัยดีไม่มีริ้วรอย  แต่ก็ต้องรีบจัดการแก้ไขซะเพราะเป็นห่วงมันทั้งคู่น่ะแหละ คงจะคันมาก เพราะทั้งเกาทั้งกัดตัวเองจนขนหลุด ดูแหว่งๆแล้วก็เลือดซิบๆน่าสงสาร  วันนี้พอรู้ว่าจะได้หยุดวันรุ่งขึ้น ตอนเลิกงานเราก็เลยแวะไปเดินซื้อยาแก้หมัดมาใส่ให้มันล๊ะ  ถ้าอาการไม่ดีขึ้น เห็นทีว่าคงต้องหาเวลาพามันไปหาหมอ (นึกถึงค่ายาแมวแล้วหนาวๆร้อนๆ)

Cats & Dogs 2008 2551 แมว cat